Met dit album maakt Angela Groothuizen een drieluik compleet. Het bestaat uit de Nederlandstalige cd’s ‘Groothuizen’ dat werd uitgegeven in 1996, als tweede ‘Melk & Honing’ uit 2008. Voordat ik het derde album ga beluisteren heb besloten om eerst de gedichten te lezen. Groothuizen vertelt altijd open over haar gevoelens en gedachten, en is een meesterlijk dichteres. Ook nu komt ze weer tot een prachtige beeldspraak, die ongetwijfeld voor velen herkenbaar is. Situaties en relaties worden vanuit een veilige omgeving bekeken, beschreven en bezongen. Je bespeurt een angst om geborgenheid te verliezen, en dat is dan ook het thema van dit derde album: Ik Verdedig. Ze toont karakter, ‘soms bang, maar te sterk voor laf’ zoals zijzelf in het titelnummer zingt.
Herkenbare thema’s als de innige liefde voor een man, de thuisperikelen, de stamppot met een kuiltje jus, achter de krant en na het journaal, worden met een talentvolle originaliteit benaderd. Groothuizen is energiek en in staat al deze elf mooie composities met passie te brengen. Soms met een rauwe stem, maar nooit schreeuwerig. De muziek draagt haar stem als een prinses die het verdient gedragen te worden. ‘Telkens als ik je zie’ geeft mij de sfeer van Janis Joplin. Dit is niet van Groothuizen zelf maar van Vince Gill en Patricio Zonder barrière worden emoties gesynchroniseerd door een nummer als ‘Magnolia’. Versterkt met de steelguitar door Rob Hendriks.
Dan een switch, echt grappig, het nummer ‘Maak me ongelukkig’. Een soort cowboyritme brengt je in een totaal andere sfeer. Dat is ook Groothuizen. Niet bij de pakken neer gaan zitten.
Er worden afwisselend heel wat gitaristen, toetsenisten en drummers ingezet. Elk zorgt voor een specifieke sfeer. Bij het nummer ‘Vinkeveen’ zijn buitengeluiden gebruikt door Marco Baay. De arrangementen zijn vol en speels uitgewerkt. Erg thrilling met het achtergrondkoor in ‘Ik Hou Van Dit Land’. Als afsluiter ‘Als U Het Wilt’, een nummer van Leonard Cohen. Niet het eerste trouwens. Op ‘Melk & Honing staat ook al Hallelujah. In dit nummer speelt Ruud Breuls op Bugel een adembenemende rol. Het zijn gedragen liederen, een soort gebeden om vrede, vrijheid, liefde en herstel: het paradijs En dan is het stil.
De cd-hoes is kleurrijk. Met kleine portretfotootjes van alle muzikanten. Een klein gebaar van dat ze het niet alleen kan. Het boekje bevat wat stoere portretfoto’s van Groothuizen zelf, en de magnolia. Op de voorkant een danspartijtje met Nico Brandsen. Dat kan ik me voorstellen. Ik zou ook dansen met zo’n productie. Dit album maakt me nieuwsgierig naar haar lievoptredens.
Ik kan wel uren naar haar zitten luisteren, zonder dat het mij verveelt.